Aby możliwe było nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie wymagane jest spełnienie dwóch warunków: 1) należy posiadać samoistnie daną nieruchomość i 2) musi upłynąć co najmniej 20 albo 30 lat tego posiadania.
Posiadanie samoistne jest wtedy, gdy ktoś obejmuje nieruchomość w posiadanie samodzielnie, czyli bez czyjegokolwiek udziału, tzn. nikt jej nie przekazywał w jakiejkolwiek formie, np. w użytkowanie, najem, dzierżawę, zastaw itp. i jednocześnie włada (ma możliwość władania) tą nieruchomością tak, jak właściciel.
Tylko posiadacz samoistny może zasiedzieć nieruchomość. Od tego należy zacząć. Dopiero w przypadku ustalenia, że mamy do czynienia z tego typu posiadaniem, możemy rozważać czy upłynął wymagany okres czasu, tj. 20 lat jeśli posiada się nieruchomość w dobrej wierze albo 30 lat, jeśli jest się posiadaczem w złej wierze.
Jeśli chodzi o dobrą i złą wiarę, to najprościej to ujmując, dobra jest wtedy gdy nie wiemy i nie jesteśmy w stanie się dowiedzieć kto jest rzeczywistym właścicielem nieruchomości, którą posiadamy, a zła wówczas, gdy taką świadomość mamy lub nie dołożyliśmy należytej staranności w uzyskaniu wiedzy o tym komu przysługuje prawo do tej nieruchomości.
Jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania (np. w wyniku spadkobrania),nowy posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.
Nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie stwierdza Sąd Rejonowy Wydział Cywilny właściwy ze względu miejsce położenia tej nieruchomości. Orzeczenie Sądu ma charakter deklaratoryjny, tzn. potwierdza tylko nabycie własności przez zasiedzenie, które następuje po spełnieniu wskazanych wyżej warunków z mocy prawa.
